“Dat meer bestond vroeger niet”

zegt hij. “ Daar lagen vroeger de meest vruchtbare gronden van de streek. Nu is het het op één na grootste kunstmatige meer van Europa  Het is fijn dat de watervoorziening van Puglia is geregeld, maar hoeveel boeren zijn er niet voor onteigend! De bevolking van dit gebied is gehalveerd, de rest is weggetrokken”.  Hij wil ons meteen al zijn veertig paarden, honderd koeien, tachtig schapen en zestig geiten  laten zien maar we zijn een beetje gammel van de reis dus hij brengt ons naar een houten huisje waar een bed voor ons is opgemaakt. Simpel maar geriefelijk. We komen even op adem en gaan dan een biertje drinken in de bar. Een vreemde mix van een Italiaanse voorraadkelder en een Amerikaanse saloon. Rustieke muren van ronde stenen in cement. Grote hammen, gerookte stukken spek en salami’s hangen aan het plafond.  In een belendend kamertje liggen in houten rekken ook nog eens honderden kazen en kaasjes opgestapeld. Aan de muur behalve hoofdstellen, bitten en rijzwepen een groot portret van John Wayne met cowboyhoed. Een roodgelakte bar met een bierpomp. Wat later op de avond gaan we eten. In de eetzaal waar alles van detzelfde rustieke stenen is behalve de lange houten tafels  krijgen we een bord vol antipasti: rauwe ham, salami, andere vleeswaren en een omeletje met wilde asperges. Zacht als boter en met een fantastische smaak.  We bekijken een film over de transumanza en ik begin iets van Bonifacio’s  passie te begrijpen. De schitterende natuur, de beesten, de romantiek.  wordt vervolgd

terug