Er zijn een stuk of tien

kalfjes bij en ook een paar stieren. Ik dacht dat die gevaarlijk waren maar ze lopen er heel kalmpjes bij. Het zal wel een vredelievend ras zijn. Misschien zijn ze daarom ook met uitsterven bedreigd. Om hun grote ogen zit een donkere rand, alsof ze zijn opgemaakt.  Sommige zijn helemaal zwart.Ik zie nu ook Paolo’s helpers. Een man of zes. De oudste van het gezelschap stelt zich voor als Antonio. Zijn gezicht zit vol rimpels. De andere mannen zijn jonger. We vervolgen onze tocht. De zon komt op. Ze zetten er behoorlijk de pas in, die koeien. Voor je het weet rennen ze naar een stuk land wat er groen uitziet. Ze hebben honger. Maar ze moeten dòòrlopen naar onze trullo dus met veel geschreeuw en gedreig met een lange stok drijven de mannen ze de juiste richting op. We zijn nu bij het schooltje. De kudde moet linksaf, het dal in. Hier wordt de weg smaller en halverwege het dal is er ook een diepe greppel vol met stenen en braamstruiken. Daar loopt nog wel een pad overheen, maar het is smal, ligt vol met zwerfkeien en als je uitglijdt val je behoorlijk diep. Ik hou mijn hart vast maar de beesten hebben er geen enkele moeite mee. Het gebeurt zoals Paolo heeft voorspeld: Eén koe, de leidster van de kudde gaat als eerste  en de rest volgt vanzelf. Heel rustig lopen ze één voor een over het smalle weggetje. Af en toe blijven ze even staan om aan een struik te knabbelen.  lees verder...                        terug