Het is een gebied

waar eigenlijk nooit iemand komt. Het is verwilderd, wat de schoonheid ervan ten goede komt. Er groeien vijftien verschillende soorten wilde orchideeën en ontelbaar veel andere plantensoorten. Het land is voor een groot deel terrasvormig en de verschillende niveaus worden gemarkeerd door muurtjes, die ervoor zorgen dat als het regent niet alle aarde het dal in spoelt. Die muurtjes zijn gemaakt met grote stenen. In Puglia zijn duizenden kilometers van die “muretti a secco” (zonder cement)  gebouwd. Ze geven de grens aan van de verschillende landerijen. Om op een stuk grond te kunnen verbouwen moest een boer vroeger met zijn familie eerst alle stenen eruit halen. Vervolgens werden die met de hand bewerkt en gebruikt als bouwmateriaal. De meeste trullo’s in het dal zijn half ingestort. Je kunt zo’n verlaten bouwwerkje gewoon binnenlopen. De zware deur, -die soms uit  een paar dikke eikenhouten planken bestaat- hangt gewoonlijk half uit zijn voegen en er groeit onkruid tussen de rechthoekige, glimmende plavuizen op de vloer. Je kunt niet anders dan in stomme verwondering staren naar de schoonheid van de- uit reusachtige blokken steen bestaande- muren. De verschillende ruimtes zijn door poorten met elkaar verbonden.  Nu is het gebied rond deze primitieve woningen totaal verlaten. Klimop heeft bijna alles  overwoekerd en enorme cactussen hebben bezit genomen van het kleine beetje grond rondom de huisjes. Een paar prehistorisch uitziende gekko’s zitten als versteend tegen de muren geplakt. In de zomer, als de krekels hun monotone lied zingen  en lucht dik is en trilt van de hitte is een trullo de enige plek waar je het nog uithoudt. De metersdikke muren zorgen binnen voor een frisse temperatuur. Het pad wat vanaf het schooltje dwars door het dal naar ons terrein loopt is moeilijk begaanbaar want het ligt vol met stenen en is soms maar vijftig centimeter breed. “Kunnen die koeien daar wel langs?” vraag ik. Paolo zegt dat het geen probleem is. “Eén voor een gaan ze er erover heen, rustig aan” zegt hij. Het vooruitzicht bevalt ons prima. Het is elk jaar weer een gezoek om een boer te vinden die je land voor een redelijke prijs omploegt. Daarbij is dit de milieuvriendelijkste oplossing die er is. De koeien eten al het gras op en bemesten het land. Bovendien kost het niks. lees verder…

terug