De Transumanza

Terwijl we met de auto naar Ceglie rijden zien we aan de linkerkant van de weg een grote kudde koeien in het groene landschap staan. We hebben deze soort  hier nog nooit gezien. Hun egale kleur varieert van lichtgrijs naar donkerbruin of zwart en hun huid lijkt van fluweel te zijn gemaakt. Ze hebben ze opvallend lange horens. Bij sommige exemplaren is een grote bel om hun nek gebonden. Aan de rechterkant van de weg zit een man op een stenen paaltje. Hij heeft rood haar en een rode baard. Hij heeft een stok in zijn hand. “Stop eens even” zegt Anna. Ze vraagt hem of hij de herder van de kudde is. “Dat klopt” zegt de man. Hij heeft iets stuurs in zijn gedrag maar is niet bestand tegen Anna’s vrolijkheid. Hij vertelt dat zijn kudde uit een heel speciaal soort koeien bestaat, het podolische ras. Het zijn ongeveer honderdtwintig exemplaren. Ze produceren weinig melk maar van dat kleine beetje wordt een heel speciale cacciocavallo kaas gemaakt. Die behoort tot de meest gezochte en best betaalde producten van Puglia. Het werk van Paolo bestaat uit het vinden van groene weiden waar zijn koeien kunnen grazen. Hij trekt rond met zijn kudde zoals vroeger gebruikelijk was in deze streek maar het is steeds moeilijker om onbespoten terreinen te vinden. Veel boeren vinden het te veel werk om hun land – wat bestaat uit harde, rode aarde vol met stenen- om te ploegen. Ze besproeien alles wat er groeit -en dat is een heleboel- met een middel wat eufemistisch “medicina” word genoemd. Er blijft een dor, dood, grijs landschap over.  “Kom maar bij ons” zegt Anna. “We hebben anderhalve hectare grond waar we nooit ontbladeringsmiddel op hebben gebruikt”. Lees verder…