“Héla!” roept Paolo,

“doorlopen!” We zijn al nu op het terrein van onze buurman, Vincenzo. Die heeft flink met onkruidverdelger gespoten zodat de grond dor en droog is.  Er staan olijfbomen, amandelbomen en wat jonge vijgenboompjes. Vincenzo heeft met veel zorg de grond om zijn olijfbomen platgewalst zodat, als de olijven eenmaal rijp zijn, ze op de harde aarde vallen en makkelijk opgeveegd kunnen worden. Wij gebruiken deze ouderwetse methode niet. Ten eerste houden we niet van onkruidverdelger en ten tweede is de zuurgraad van olijven die een paar dagen  op de grond hebben liggen fermenteren hoog. Wij plukken ze regelrecht uit de boom en brengen ze dezelfde dag nog naar de perserij.  “Laat de beesten hier maar even uitrusten” zegt Paolo. We zijn er bijna. Ook tussen ons land en dat van Vincenzo staat een “muretto a secco”.  In de loop van de tijd zijn er stukken van ingestort, vooral op de plaatsen waar er een boom tussen de stenen is gegroeid en de muur heeft opengebroken. Op zo’n plek is het voldoende om een paar stenen weg te halen zodat de koeien ons terrein op kunnen lopen. Ze staan kalm te wachten tot ze verder mogen. Ze moeten inderdaad even uitrusten. Terwijl de helpers van Paolo de muur openbreken zorgen hij en ik dat de koeien niet teruglopen het dal in of naar andere, groenere gebieden uitwijken. Als een koe te ver van de kudde wegloopt moet je om haar heen rennen en achter haar komen te staan om haar terug te drijven. Ik realiseer me dat een veehouder heel wat kilometers aflegt op zo’n dag. Als ik dat bij Paolo te berde breng kijkt hij me een beetje meewarig aan. “Jij hebt zeker nog nooit van de transumanza gehoord” zegt hij.

lees verder

 

terug

One thought on ““Héla!” roept Paolo,

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.