We spreken af

dat zijn koeien over een paar dagen ons land komen leeggrazen. Anna stelt voor dat hij wel in onze trullo die op dat stuk land staat kan overnachten, dan hoeft hij niet ’s avonds dat hele stuk terug te lopen met al die beesten.  “Dat kan niet” zegt Paolo. Tegen de avond gaan de beesten op zoek naar hun eigen stal en dan verdwalen ze”. Die stal bevindt zich in een leegstaande masseria vlak in de buurt. Een van die eeuwenoude bouwwerken die maar niet willen instorten omdat ze te solide gebouwd zijn: Masseria Semeraro. Je herkent hem aan de hoge palm bij de ingang en aan de trulli er omheen staan, half overwoekerd door klimop en moedig stand houdend tegen de tijd. Een paar dagen later sta ik heel vroeg op om Paolo te helpen met het opdrijven van de koeien. Het schemert nog en er hangen stroken mist over de velden. Ik loop het pad wat vanaf ons huis naar beneden loopt af en steek de provinciale weg over. In de verte hoor ik het geklingel van de koebellen. Het komt dichterbij. Het duurt lang voordat ik de kudde zie verschijnen. Hun hoeven maken een dof dreunend geluid op de vochtige aarde. Damp slaat van hun vacht en uit hun neusgaten.      lees verder…

terug